Charakterystyka/ morfologia

Drop zwyczajny (Otis tarda)

Systematyka
rząd: dropie (Otidiformes)

rodzina: dropie ((Otididae)

gatunek: drop zwyczajny (Otis tarda)

Charakterystyka/morfologia.

Należy do najcięższych ptaków latających świata. U dropi występuje dymorfizm płciowy. Samce osiągają wagę do 18 kg i długość ciała 90 – 105 cm, rozpiętość skrzydeł do 240 cm.W szacie godowej odznaczają się rdzawo brązową plamą na piersi i bokach szyi. Po bokach dzioba jasnoszare pęczki piór tworzące charakterystyczne wąsy. Głowa i szyja jasnopopielata, grzbiet, kuper i ogon oraz część pokryw skrzydłowych płowo rdzawe z czarnymi prążkami. Brzuch, boki i duże pokrywy skrzydłowe białe. W locie widoczne czarne końce lotek. W szacie spoczynkowej nie mają wąsów oraz brak rdzawego koloru na wolu. Samice są znacznie mniejsze, osiągają długość ciała do 85 cm i wagę do 6 kg, rozpiętość skrzydeł do 190 cm. Samice nie mają wąsów, a jedynie jasnoszarą plamę na podgardlu. Osobniki młodociane podobne do samicy ale bardziej szare.

Podgatunek azjatycki (Otis tarda dybowski) ma bledsze ubarwienie.

Biotop / preferencje pokarmowe.

Drop preferuje rozległe suche tereny, naturalne stepy, pola uprawne i ugory. W zależności od miejsca występowania osiadły lub wędrowny. Gniazduje w Portugalii, Hiszpanii, Niemczech, Austrii, Serbii, na Węgrzech i Ukrainie. Szczątkowa populacja w Czechach. Od 2004 roku z powodzeniem reintrodukowany w Wielkiej Brytanii. Przez większą część roku obie płci bytują w oddzielnych gromadach. Pożywienie dropi stanowią owady, zielone części roślin, nasiona, a także gryzonie i inne drobne kręgowce.

Rozwój osobniczy.

Samce przystępują do rozrodu w wieku 5 – 6 lat, samice w wieku 2 do 4 lat. Toki od końca marca do początków czerwca, niekiedy zachowania godowe przejawiają także latem i jesienią. Na początku samce tokują gromadnie, później pojedynczo. Podnoszą do góry ogon i przywierają nim do grzbietu, rozpościerają skrzydła, kulą głowę, nadymają gardła i ukazują biały spód ciała. Zarówno samce jak i samice mogą kojarzyć się z większą ilością partnerów. Dropie nie tworzą par. Gniazdo buduje samica w zagłębieniu ziemi składając w kwietniu – lipcu 2 jaja o średniej masie 135 g. Jaja wysiadywane są przez okres 21 do 28 dni przez samice. Pisklętami opiekuje się wyłącznie samica. Pisklęta są zagniazdownikami jednak przez kilka dni samica je karmi. Zdolność do lotu osiągają po 4-5 tygodniach. Młode pozostają przy samicy do następnego okresu lęgowego, a niekiedy dłużej.

Status gatunku

W Polsce objęty ochroną gatunkową ścisłą.

W końcu lat 50-tych XX wieku populacja polskich dropi liczyła ponad 400 osobników. Jednak w latach 80-tych odnotowano tylko 16 ptaków. Ostatni lęg stwierdzono w 1986 roku na Pomorzu Zachodnim. Gatunek ten jest narażony na wyginięcie na całym świecie. Przyczynami są: stałe zmniejszanie się areału bytowania dropi, mechanizacja i chemizacja rolnictwa, zwiększona penetracja siedlisk przez ludzi i drapieżniki. Dotychczasowe próby odbudowy populacji dropia w Polsce skończyły się niepowodzeniem. W latach 1974–1980 w Siemianicach działała stacja hodowli dropi. Największym sukcesem stacji było wyhodowanie 13 ptaków w 1980 roku. Jednak 13 grudnia 1980 nieznani wandale zabili 9 ptaków. Pozostałe przy życiu ptaki przeniesiono do stacji w Stobnicy. W 1986 r. z uratowanych 4 ptaków, żyły ostatnie 2 dropie. W 1989 roku padł ostatni polski drop. Mimo, że odnotowano sporadyczne pojawienie się dropi, gatunek ten uważany jest za wymarły w Polsce.

Przygotował: Jan Ławicki